Η κυβέρνηση που ντρέπεται

του Διονύση Γουσέτη

Καθημερινή
28 Ιουλίου 2010

Στο σημείωμά μου της 14/7 τελείωνα με τη φράση: «Το ξεπέρασμα της κρίσης μπορεί να έρθει μόνο από μια κυβέρνηση που να μην ντρέπεται για τα μέτρα που παίρνει». Αναφερόμουν στις εκδηλώσεις πόνου κυβερνητικών υπουργών, με πρώτο τον ίδιο τον πρωθυπουργό και στη συνέχεια τους Θ. Πάγκαλο, Ε. Βενιζέλο, Α. Λοβέρδο, Μ. Ξενογιαννακοπούλου, Απ. Κακλαμάνη. «Πονώ, πονώ, πονώ». Φίλος αναγνώστης αντέδρασε: «Γιατί να μην ντρέπεται η κυβέρνηση για τα σκληρά μέτρα που παίρνει, αν θεωρεί ότι αυτά τα μέτρα είναι μεν αναγκαία, βρίσκονται όμως εκτός των πολιτικών της πεποιθήσεων και του προγράμματός της;». Πιστεύω ότι ο συλλογισμός του φίλου είναι αντιφατικός έως παράλογος. Αν τα κυβερνητικά μέτρα είναι αναγκαία, συνεπώς ευεργετικά για την κοινωνία, πώς μπορεί να είναι «εκτός των πολιτικών πεποιθήσεων» της κυβέρνησης;

Μα είναι ευχάριστο -θα αντιτείνει ο φίλος- ότι συρρικνώθηκαν οι μισθοί και οι συντάξεις; Ναι, είναι! Διότι συρρικνώθηκαν μόνο αν τους συγκρίνει κανείς με αυτούς της προηγούμενης περιόδου, πριν από την κρίση. Αν τους συγκρίνει με αυτούς που θα καταντούσαν χωρίς τα μέτρα, τότε όχι μόνο δεν συρρικνώθηκαν, αλλά κυριολεκτικά σώθηκαν από βέβαιο εκμηδενισμό. Εξάλλου, συρρίκνωση μισθών γινόταν πάντα, αλλά με άλλες μεθόδους: με υποτίμηση ή διολίσθηση της δραχμής. Ηταν το φάρμακο κατά του χρέους των τότε κυβερνητικών κακοδιαχειρίσεων. Δεν ακούγονταν όμως οι λυγμοί που ακούγονται τώρα. Ούτε υπήρχαν οι κραυγές για αντισυνταγματικότητα. Ούτε υπήρχε δυνατότητα να επέμβει η δήθεν διαιτησία -δεν υπάρχει διαιτησία χωρίς συνυποσχετικό- να καταργήσει την υποτίμηση από το παράθυρο.

Περισσότερα