Καθημερινή
25 Ιουλίου 2010
Οταν ο οδηγός του πούλμαν που μετέφερε τους φοιτητές που συμμετείχαν στα θερινά σεμινάρια πολιτικής επιστήμης της Αρχαίας Ολυμπίας μού ανέφερε πως έχει τελειώσει τη σχολή μηχανολόγων ηλεκτρολόγων του Πολυτεχνείου της Πάτρας, ετοιμάστηκα ενστικτωδώς για μια επίθεση γκρίνιας: για την έλλειψη επαγγελματικών προοπτικών, για την ανεργία που μαστίζει τους νέους, για την κρίση, για την κοινωνική αδικία, ενδεχομένως και για τις (ιδιαίτερα προσφιλείς στους επαγγελματίες του τιμονιού) συνωμοσίες που εξυφαίνουν αδιάκοπα οι ξένοι εναντίον της χώρας μας.
Με περίμενε μια έκπληξη. Ο οδηγός μού εξήγησε πως επέλεξε να μην ακολουθήσει τον επαγγελματικό δρόμο για τον οποίο τον προετοίμασαν οι σπουδές του. Δεν τον ενθουσίαζε, μου είπε, το αντικείμενο αυτό αλλά ούτε και επιθυμούσε να ζήσει στην Αθήνα ή την Πάτρα. Ο παππούς του ήταν ιδιοκτήτης λεωφορείου που εκτελούσε δρομολόγια ΚΤΕΛ και ο ίδιος έμαθε να το οδηγεί και να το αγαπάει από μικρός. Αποφάσισε, λοιπόν, να ασχοληθεί επαγγελματικά με τα τουριστικά λεωφορεία και σήμερα η επιχείρησή του ανθεί. Θα μπορούσε κάλλιστα να απασχολείται στο γραφείο του, αλλά τον συναντούσα κάθε μέρα στο τιμόνι, πρωί, απόγευμα ή βράδυ. Του άρεσε η δουλειά αυτή, μου τόνισε.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment