Τα Νέα
24 Ιουλίου 2010
Η μάχη της ορολογίας αποτελεί ουσιαστικό στοιχείο κάθε μείζονος πολιτικής σύγκρουσης. Στην ορολογία συμπυκνώνονται αναλύσεις, στόχοι, συλλογικές θελήσεις και αξίες. Τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα επιδιώκουν να καθιερώσουν τη δική τους περιγραφή της κατάστασης, να καταστήσουν κοινό το δικό τους λεξιλόγιο, να επιβάλουν το δικό τους πολιτικό δίλημμα, να το συναρτήσουν με τις δικές τους ηθικές- πολιτισμικές αξίες.
Στην παρούσα φάση, ακούγεται συχνά ότι το βασικό δίλημμα είναι «μνημόνιο ή όχι». Υποτίθεται ότι αυτή η αντιπαράθεση, αυτό το δίλημμα, αυτή η σύγκρουση, θα αναδιατάξει το πολιτικό - κομματικό τοπίο τα επόμενα χρόνια (θα χαράξει τη νέα «διαιρετική τομή» θα λέγαμε με όρους πολιτικής επιστήμης). Η μάχη της ορολογίας που εν προκειμένω διεξάγεται είναι προφανής και συνίσταται στη μετατόπιση του ερωτήματος με επίσης προφανή καιροσκοπική πρόθεση. Είναι σαν να λες σε έναν που πάσχει από ελονοσία «κινίνο ή όχι» αντί του πολύ πιο πραγματικού διλήμματος «κινίνο ή θανατηφόρος πυρετός». Γιατί το πραγματικό ερώτημα ήταν «μνημόνιο ή χρεοκοπία». Ουσιαστικά μόνο ένα μικρό μέρος της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς θα διάλεγε τη χρεοκοπία (τη «στάση πληρωμών στις ξένες τράπεζες» όπως λένε) πιστεύοντας ότι θα ήταν απαρχή ριζικότερων πολιτικών ανατροπών. Ελάχιστοι μεταξύ του κοινοβουλευτικού προσωπικού θα αποδέχονταν αυτήν την επιλογή.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment