Η λύση δεν θα ’ρθει από τις Βρυξέλλες

του Λουκά Τσούκαλη

Καθημερινή
13 Μαρτίου 2011

Η Ελλάδα περιμένει με αγωνία την ημέρα της εθνικής επετείου για να μάθει αν οι Ευρωπαίοι εταίροι θα μας σώσουν από την καταστροφή – χρεοκοπία την λέμε σήμερα. Εχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας σε ένα συνολικό πακέτο μέτρων που θα μπορούσε να βάλει την ευρωπαϊκή πολιτική δύο βήματα μπροστά από τις αγορές με στόχο να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την κρίση που ταλανίζει τις χώρες της Ευρωζώνης – και πρώτη από όλες τη δική μας. Υπερβάλλουμε όμως για μια ακόμη φορά ως προς τη μαγική λύση που θα έρθει απέξω, ενώ κάμποσοι κουνάνε το δάκτυλο επιτιμητικά προς την κατεύθυνση ξένων πολιτικών ηγετών και άλλων που προφανώς δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος της κρίσης, ούτε διαθέτουν το πολιτικό θάρρος για να πάρουν τις δύσκολες αποφάσεις. Και αυτά λέγονται στην Ελλάδα, τη χώρα της πολιτικής σύνεσης και της διορατικότητας. Μια γρήγορα ματιά στον καθρέφτη δεν θα έβλαπτε, αλλά πόσοι την αντέχουν;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στις 24 - 25 Μαρτίου θα είναι εξαιρετικά κρίσιμο για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης. Θα είναι ακόμη πιο κρίσιμο για την Ελλάδα που παραμένει δυστυχώς ο πιο ευάλωτος κρίκος. Οι όποιες αποφάσεις θα επηρεάσουν σημαντικά τη διαχείριση, με την πολύ ευρεία έννοια του όρου, του δικού μας δυσβάστακτου χρέους έπειτα από χρόνια απίστευτης κακοδιαχείρισης και συλλογικής ανευθυνότητας. Θα επηρεάσουν το κλίμα στις διεθνείς αγορές, μπορεί και να τονώσουν κάπως την όποια αισιοδοξία έχει απομείνει εντός των συνόρων. Αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε: ούτε η ανάγκη μιας επώδυνης οικονομικής προσαρμογής σε βάθος χρόνου θα εκλείψει ούτε η ξεχαρβαλωμένη κρατική μηχανή θα αποκτήσει ξαφνικά ευρωπαϊκούς ρυθμούς και ταχύτητες ούτε το κομματικό μας σύστημα θα βγει, ως διά μαγείας, από την αναξιοπιστία και την προϊούσα απονομιμοποίηση που το στιγματίζουν και που, με τη σειρά τους, τρέφουν μια διογκούμενη ανομία. Ούτε, βεβαίως, και η κοινωνία μας θα πάψει να είναι όμηρος ισχυρών συμφερόντων και οργανωμένων μειοψηφιών, με καχεκτικό δημόσιο διάλογο πασπαλισμένο πάντα με μπόλικο λαϊκισμό. Σε όλα αυτά, η Ευρώπη λίγα πράγματα μπορεί να προσφέρει. Δεν είμαστε, ευτυχώς, αποικία ή προτεκτοράτο για να έρθουν οι απόφοιτοι του Ητον ή οι πρίγκιπες της Βαυαρίας να μας διοικήσουν, αλλά κινδυνεύουμε, δυστυχώς, να καταντήσουμε μια ακυβέρνητη πολιτεία (αποτυχημένο κράτος, την αποκαλούν οι νεότεροι πολιτειολόγοι).

Περισσότερα