Ριψάσπιδες πολιτικοί

του Μπάμπη Παπαδημητρίου

Καθημερινή
6 Μαρτίου 2011

Οταν, τον Ιούλιο του 2009, συζητήθηκε στη Βουλή ο νόμος 3871, υπήρξε αποδοχή πολύ ευρύτερη από την πλειοψηφία που στηρίζει την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Κάποιοι ήλπισαν ότι εκείνη η συζήτηση θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια στενότερη συνεργασία. Συνεργασία δεν συνεπάγεται συμφωνία, άλλωστε. Εξάλλου, τη συμμετοχή καθιστούν υποχρεωτική και οι στοιχειώδεις κανόνες καλής λειτουργίας της δημοκρατίας. Δεν σημαίνει ούτε συγκάλυψη, ούτε συνυπευθυνότητα, ούτε, προφανώς, υποχρεωτική υπερψήφιση.

Ο τίτλος του νόμου είναι χαρακτηριστικός: «Δημοσιονομική Διαχείριση και Ευθύνη». Ενας κύριος λόγος που μας κάνει, ως πολίτες, φορείς ή επιχειρήσεις, να απαξιώνουμε με τόσο επιδεικτικό τρόπο τους νόμους είναι η πλήρης άγνοιά τους. Το συγκεκριμένο νομοθετικό πλαίσιο συμπληρώνει όσα πολύ σωστά είχαν θεσπιστεί το 1995 (νόμος 2362). Και τότε η Ελλάδα βρισκόταν στο μέσον μιας σπουδαίας προσπάθειας εξυγίανσης των δημόσιων οικονομικών. Οι ενέργειες εκείνης της εποχής επέτρεψαν στη χώρα να περάσει στην τρίτη περίοδο της ιστορίας μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, που ξεκινά το 1996. Η πορεία αυτή ενισχύθηκε όταν, τον Μάρτιο 1998, η δραχμή κλείδωσε την ισοτιμία της (με 357 δραχμές ανά Ecu!) και εισήλθε στον Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών. Για να εγκριθεί, τον Ιούνιο 2000 (με αλλαγή της ισοτιμίας στις 340,75 δραχμές ανά ευρώ) η είσοδός της στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση την 1η Ιανουαρίου 2001, έναν χρόνο πριν από την καθιέρωση του ευρώ σε όλα τα κράτη της Ευρωζώνης.

Περισσότερα