«Κερατέες»

του Αλέξη Παπαχελά

Καθημερινή
3 Απριλίου 2011

Αν μάθαμε κάτι από τα περίφημα «Δεκεμβριανά», αυτό είναι πως δεν υπάρχει η έννοια της «λίγης» ανομίας. Από την ώρα που η πολιτική ηγεσία και το κράτος δώσουν το σήμα πως «όλα επιτρέπονται», κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πού θα φτάσει ο κατήφορος. Στα «Δεκεμβριανά» το πανηγύρι της βίας και της λεηλασίας ξεκίνησε από την ώρα που ο αρμόδιος υπουργός έκανε λόγο για «παθητική στάση» της Αστυνομίας. Ηταν σαν να έλεγε κάποιος «παιδιά, ξεκινήστε το πάρτι».

Το ίδιο συνέβη στην Κερατέα. Κάποιοι πολιτικοί εγκέφαλοι πίστευαν ότι αν άφηναν έτσι... λίγη παρανομία να εκδηλωθεί με τη μορφή του κλεισίματος ενός δρόμου ή μερικών μολότοφ, αυτή θα λειτουργούσε εκτονωτικά. Αφησαν, λοιπόν, αρχικά να κλείσει ο δρόμος από το Λαύριο, στη συνέχεια ανέχθηκαν το κάψιμο των αστυνομικών οχημάτων και πριν καταλάβουν τι ακριβώς συνέβη είχαν στα χέρια τους μια κανονική εξέγερση με τεχνικές αντάρτικου. Στο κλίμα αυτό βοήθησαν βεβαίως και τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία ακολούθησαν την πάγια μεταπολιτευτική τους στάση, υποστηρίζοντας πρώτον ότι ο διαμαρτυρόμενος έχει πάντα δίκιο και δεύτερον πως ο δρόμος πρέπει να ανοίξει αλλά, προς Θεού, όχι με τη χρήση αστυνομικής βίας. Φτάσαμε, λοιπόν, στη γενικευμένη σύρραξη και την ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. να υποστηρίζει δικαιολογημένα πως «εμείς δεν είμαστε η τουρκική στρατοχωροφυλακή, δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα».

Να μην ξεχάσουμε ασφαλώς και «τον φόβο ενός νεκρού» που παραλύει κάθε φορά την πολιτική και αστυνομική ηγεσία. Συνέβη τον Δεκέμβρη του 2008 και συμβαίνει και τώρα. Οταν αφήσεις τα πράγματα σταδιακά να φτάσουν στο απροχώρητο, ελλοχεύει πράγματι ο κίνδυνος να έχεις ακόμη και ένα νεκρό τη στιγμή που θα επιχειρήσεις να ανοίξεις τον δρόμο ή να προστατεύσεις κρατική περιουσία. Ο κίνδυνος δεν θα υπήρχε αν δεν είχαμε φτάσει στην κατάσταση πολέμου, αν η αστυνομία και οι εισαγγελείς έκαναν τη δουλειά τους με το πρώτο κλείσιμο του δρόμου ή τις πρώτες μολότοφ. Είναι επικίνδυνος μύθος να πιστεύει οιοσδήποτε ότι «άμα τους αφήσεις να εκτονωθούν, το πράγμα θα ξεθυμάνει». Δεν ξεθυμαίνει, η βία είναι μεταδοτική και το μόνο εύκολο είναι να ακολουθήσουν τον δρόμο της ακόμη και παιδιά. Ποιος μπορεί να ξεχάσει εκείνες τις φρικιαστικές σκηνές των παιδιών από τα σχολεία που πετροβολούσαν τα αστυνομικά τμήματα τον Δεκέμβρη του 2008; Τους φαινόταν απολύτως λογικό να κάνουν ό,τι έκαναν και οι μεγάλοι, αφού μάλιστα ήταν φανερό ότι ο φόβος της τιμωρίας ήταν ανύπαρκτος.

Περισσότερα