Η αναδιάρθρωση, το κόστος και οι αυταπάτες

του Δημήτρη Τσιόδρα

Ελευθεροτυπία
3 Απριλίου 2011

Η λέξη «αναδιάρθρωση» είναι αυτή που θα ακούμε διαρκώς στο εξής.

Οσο για τις κυβερνητικές διαψεύσεις ότι δεν πρόκειται να υπάρξει τέτοιου είδους λύση για το ελληνικό χρέος, έχουν την ίδια αξία με εκείνες που έλεγαν ότι «δεν πρόκειται να προσφύγουμε στο ΔΝΤ», «δεν θα χρειαστούν νέα μέτρα», «με τις αλλαγές που προωθούμε θα κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των αγορών». Ποιος θα πιστέψει τις σημερινές διαβεβαιώσεις ότι «η Ελλάδα θα εκπληρώσει στο ακέραιο τις υποχρεώσεις της και δεν θα χρειαστεί αναδιάρθρωση χρέους»; Και πώς να τις πιστέψει όταν βλέπει ότι, παρά τις πρόσφατες ευρωπαϊκές αποφάσεις, τα spreads των ελληνικών δεκαετών ομολόγων παραμένουν κολλημένα κοντά στα ιστορικά υψηλά των 930 μονάδων και τα spreads των υπόλοιπων χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας συνεχίζουν να ανεβαίνουν;

Αυτό που βλέπουν οικονομικοί αναλυτές και παράγοντες των αγορών χρήματος είναι ότι δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί δημόσιο χρέος που το 2013, με βάση τις επίσημες προβλέψεις, θα κινείται στο 145% του ΑΕΠ, όταν μάλιστα η ελληνική οικονομία, ακόμη και αν επιβεβαιωθούν οι πιο αισιόδοξες προβλέψεις, θα αναπτύσσεται με αναιμικούς ρυθμούς. Το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν και οι υπόλοιπες χώρες της περιφέρειας.

Οταν γίνεται λόγος για αναδιάρθρωση, στη σημερινή φάση, δεν αφορά την επιμήκυνση του χρέους, αλλά στο περιβόητο «κούρεμα» (hair-cut). «Φαίνεται μια λύση. Τι θα μας πείραζε εμάς αν μειωνόταν το χρέος κατά 30% με αυτό τον τρόπο;» αναρωτιούνται πολλοί. Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Κάτοχοι του ελληνικού χρέους είναι κράτη-μέλη της Ε.Ε., το ΔΝΤ (σε αυτούς το 2012 θα χρωστάμε 110 δισ. ευρώ), η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ξένες τράπεζες (κυρίως γαλλικές και γερμανικές αλλά σε μικρότερα ποσοστά από ό,τι πέρυσι), διεθνή επενδυτικά funds, αλλά και ελληνικές τράπεζες (περίπου 45 δισ.) και ασφαλιστικά ταμεία (περίπου 25 δισ. ευρώ).

Ενα πιθανό «κούρεμα» μπορεί να γίνει με δύο τρόπους: α) με μονομερή ελληνική απόφαση για το τμήμα που υπόκειται στον ελληνικό νόμο και β) σε συμφωνία με τους δανειστές, οι οποίοι θα κληθούν να παραγράψουν τμήμα των απαιτήσεών τους, για να μη ρισκάρουν να τα χάσουν όλα από το ενδεχόμενο κήρυξης πτώχευσης.

Περισσότερα