Καθημερινή
15 Μαΐου 2011
Το χειρότερο για μια οικονομία είναι να μη γνωρίζει πού πάει. Η ανασφάλεια επιτείνει το ελληνικό πρόβλημα. Το βαρύ κλίμα δημιουργείται από την ασαφή και αναποτελεσματική διαχείριση της κρίσης. Από την πρώτη στιγμή και όχι μόνο μετά το Μνημόνιο. Και όμως, η κυβερνητική παράταξη ζει σε... άλλο κλίμα. Συνεχίζουν να συνδιαλλάσσονται με τις συντεχνίες. Στην πιο δύσκολη στιγμή (μεταπολεμικά και πλην δικτατορίας) για τη χώρα, έχουμε πολιτικούς που νοιάζονται λιγότερο για το έθνος και περισσότερο για το κομματικό παγκάρι. Είναι προφανές ότι ο Φωτόπουλος δεν θυμίζει σε τίποτε Ιφιγένεια. Πώς, όμως, πείστηκε ο Γιώργος Παπανδρέου να τον υποστηρίξει στην ηγεσία του μεγαλύτερου και πιο «αιμοβόρου» κρατικού συνδικάτου. Γιατί τον υποστήριζε όταν ασχημονούσε με τον πλέον απαράδεκτο τρόπο απέναντι στη νόμιμη διεύθυνση της Δημόσιας Επιχείρησης; Ετσι, τώρα, καλείται να τον θυσιάσει.
Το βαθύτερο, όμως, πρόβλημα της παρούσας κυβερνητικής σύνθεσης είναι ότι δεν πιστεύει ούτε στο πρόγραμμα που συμφώνησε με τους εταίρους μας ούτε σε όσα η ίδια έχει κάνει. Δείτε, για παράδειγμα, τον Ανδρέα Λοβέρδο. Eσβησε τις αρχικές του δολιχοδρομίες, όταν έπραξε αυτό που κανείς, μετά τον Τάσο Γιαννίτση, δεν είχε τολμήσει. Πράξη που προσέφερε στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου σπουδαίο πειστήριο σοβαρότητας. Δυστυχώς, αυτού του τύπου η συνεργασία δεν δούλεψε στην περίπτωση της Λούκας Κατσέλη όσον αφορούσε τις εργασιακές σχέσεις. Με δύο λόγια, η κυβέρνηση Παπανδρέου, έως τα τέλη του προηγούμενου έτους, είχε δημιουργήσει ελπίδες ότι θα καταφέρει να κυβερνήσει με κάποια αποτελέσματα.
Περισσότερο
No comments:
Post a Comment