Καθημερινή
4 Ιουλίου 2010
Φίλος συνταγματολόγος σάρκαζε ότι «το βασικό πρόβλημα του Νταρφούρ είναι ότι δεν έχει ένα Σύνταγμα σαν το δικό μας που να προασπίζεται τα κοινωνικά δικαιώματα των λιμοκτονούντων κατοίκων του». Αν είχε το Σουδάν καταστατικό χάρτη, όλο και κάποιο Ελεγκτικό Συνέδριο θα έβρισκε αντισυνταγματικό το ένα δολάριο την ημέρα με το οποίο ζουν οι κάτοικοί του και το πρόβλημα της πείνας θα είχε λυθεί. Αλλά και στην περίπτωση που το Ελεγκτικό Συνέδριο του Σουδάν δεν θα ήταν τόσο καλό όσο το δικό μας, κανένα πρόβλημα: Ο Δικηγορικός Σύλλογος του Χαρτούμ θα προσέφευγε στο οικείο Συμβούλιο της Επικρατείας και πάλι το πρόβλημα της πείνας θα λυνόταν. Για την ακρίβεια, με νομικές ακροβασίες επί χάρτου, που δεν λαμβάνουν υπόψη την πραγματικότητα, θα μπορούσαν να λυθούν όλα τα προβλήματα της οικουμένης. Μην ξεχάσουμε ότι θα λυνόταν και το βασικό πρόβλημα των δικαστών, διότι όπως λέει και το Ελεγκτικό Συνέδριο «η διάταξη που εξομοιώνει τους δικαστές με τους λοιπούς δημοσίους υπαλλήλους στις προϋποθέσεις της πρόωρης συνταξιοδότησης παραβιάζει τη δικαστική ανεξαρτησία». Τέτοιος καημός για την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, σε μια χώρα που οι σημερινές ηγεσίες των ανώτατων δικαστηρίων είναι διορισμένες από την κυβέρνηση.
Το ασφαλιστικό είναι για την Ελλάδα κάτι σαν το Κυπριακό. Μια ιστορία χαμένων ευκαιριών. Είναι σίγουρο ότι τα τρία σενάρια της πρότασης Γιαννίτση είναι καλύτερα από τη σημερινή πρόταση για το ασφαλιστικό. Οι χρόνοι προσαρμογής τουλάχιστον ήταν μακρύτεροι. Είναι σίγουρο επίσης ότι αν -ο μη γένοιτο- δεν περάσει ο σημερινός νόμος, ο επόμενος θα είναι ακόμη χειρότερος. Διότι πέρα και άσχετα από τις ακροβασίες του Ελεγκτικού Συνεδρίου, λεφτά δεν υπάρχουν. Χωρίς λεφτά όχι μόνο δεν φτιάχνεται «κοινωνικά δίκαιο» (ότι και αν σημαίνει αυτό) ασφαλιστικό, αλλά δεν θα πληρώνονται ούτε συντάξεις.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment