Καθημερινή
4 Ιουλίου 2010
Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο στην επιτυχή παρεμπόδιση του απόπλου δεκάδων πλοίων από συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ στον Πειραιά, παρά τη δικαστική απαγόρευση της απεργίας, είναι η κοινοτοπία της - για την ακρίβεια, τόσο η κοινοτοπία της παραταξιακής αυθαιρεσίας όσο και η κοινοτοπία της κρατικής απάθειας. Ιδού το πιο χαρακτηριστικό μοτίβο της μεταπολιτευτικής Ελλάδας: συστηματική καταπάτηση της νομιμότητας (ή θεσμικής τάξης) από οργανωμένα σύνολα ή άτομα και ανοχή της αυθαιρεσίας από τη νόμιμη εκτελεστική εξουσία. Πώς αλλιώς φτάσαμε η χώρα να έχει πάνω από ένα εκατομμύριο αυθαίρετα κτίσματα, τεράστια φοροδιαφυγή και συστηματική παρακώλυση της λειτουργίας δημόσιων οργανισμών από μειοψηφίες; Η συστημικά παραγόμενη παρανομία χρειάζεται δύο: αυτόν που παρανομεί και αυτόν που ανέχεται την παρανομία. Η απαρχή κάθε φαύλου κύκλου εντοπίζεται σε συμπεριφορές αμοιβαιότητας.
Σταχυολογώ από μνήμης πρόσφατα περιστατικά. Πρώην εργαζόμενοι στην Ολυμπιακή καταλαμβάνουν ατιμώρητα για δέκα μέρες το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους (την καρδιά της κρατικής μηχανής) και το οδόστρωμα της Πανεπιστημίου (του κεντρικότερου δρόμου της Αθήνας). Ενώσεις αγροτών φράσσουν ακώλυτα τις εθνικές οδούς. Κρατικοί ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί καταλαμβάνονται ανεμπόδιστα από οργανωμένες ομάδες. Ομάδες τραμπούκων φοιτητών ατιμώρητα καταλαμβάνουν πανεπιστημιακά κτίρια, διακόπτουν τις συνεδρίες συλλογικών οργάνων διοίκησης, προπηλακίζουν καθηγητές. Ο κατάλογος είναι απελπιστικά μακρύς, το φαινόμενο ίδιο: η νομιμότητα καταπατείται, οι κανόνες του παιχνιδιού δεν γίνονται σεβαστοί, η αρμόδια εκτελεστική εξουσία αδρανεί, η αυθαιρεσία γίνεται ανεκτή. Προϊόντος του χρόνου, το δίπολο «αυθαιρεσία - ανοχή» εμπεδώνεται και αναπαράγεται. Η ρουτίνα στον ελλαδικό δημόσιο βίο είναι η απουσία θεσμικής ρουτίνας!
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment