Γ. Προβόπουλος: «Οι ξένες επενδύσεις θα μας βγάλουν από την κρίση»

Συνέντευξη στον Παύλο Παπαδόπουλο

Το Βήμα
3 Απριλίου 2011

- Κύριε διοικητά, πιστεύετε ότι οι αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης στις συνόδους κορυφής της 11ης και της 25ης Μαρτίου λύνουν το ελληνικό πρόβλημα;

Διευκολύνουν οπωσδήποτε τους χειρισμούς αλλά δεν λύνουν από μόνες τους το πρόβλημα. Η ΕΕ και το ΔΝΤ δεν μπορούν, π.χ., να εκσυγχρονίσουν το κράτος, να συμμαζέψουν τις δαπάνες, να καταργήσουν άχρηστους οργανισμούς, να περιορίσουν τη φοροδιαφυγή, να δώσουν ώθηση στην ανάπτυξη. Ολα αυτά είναι δική μας δουλειά και δική μας ευθύνη που πρέπει να αναλάβουμε με συνείδηση της κρισιμότητας των καιρών.

- Στην περυσινή γενική συνέλευση των μετόχων της ΤτΕ ταχθήκατε υπέρ μιας γενναίας δημοσιονομικής προσαρμογής, μιλήσατε μάλιστα για 5% του ΑΕΠ. Η προσαρμογή αυτή επετεύχθη αλλά δεν αποκαταστάθηκε η εμπιστοσύνη των αγορών. Συμφωνείτε ότι αυτό ενισχύει τα επιχειρήματα όσων υποστηρίζουν ότι «το μνημόνιο απέτυχε»;

Εκείνοι που υποστηρίζουν την άποψη αυτή δεν έχουν κατανοήσει ότι το μνημόνιο απέτρεψε τη χρεοκοπία και εξασφαλίζει πόρους σε μια εποχή που οι αγορές μάς έχουν αποκλείσει. Περιλαμβάνει τις απολύτως απαραίτητες δράσεις, δεν είναι όμως η απόλυτη πανάκεια. Σε εμάς εναπόκειται η ευθύνη να κινηθούμε συντεταγμένα, γρήγορα και αποφασιστικά προς μια κατεύθυνση διαφορετική από αυτήν που είχαμε ακολουθήσει στο παρελθόν και που οδηγούσε σε ελλείμματα, στον αέναο δανεισμό και στον κρατισμό, σε όλα αυτά δηλαδή που μας έφεραν στην κρίση. Πρέπει να το καταλάβουμε: δεν υπάρχει δυνατότητα επιστροφής. Ο κύκλος αυτός έκλεισε οριστικά και η παραμικρή απόπειρα να προσφύγουμε στις αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος μόνο τεράστια προβλήματα θα δημιουργήσει. Και φυσικά για να πετύχουμε χρειάζεται να βάλουμε πλάτη όλοι.

- Σε μια οικονομία που βρίσκεται σε παρατεταμένη ύφεση πόσο ρεαλιστικός είναι ο στόχος της αλλαγής του προτύπου ανάπτυξης;

Κατ΄ αρχάς επρόκειτο για ένα στρεβλό πρότυπο ανάπτυξης που μας οδήγησε στην κρίση. Ηταν μια “ανάπτυξη” στηριγμένη στην εγχώρια κατανάλωση, δημόσια και ιδιωτική, που τροφοδοτήθηκε με δανεισμό του Δημοσίου και των νοικοκυριών, με αρνητική εγχώρια αποταμίευση και συνεχή μεταφορά πόρων από τον επιχειρηματικό στον αντιπαραγωγικό δημόσιο τομέα. Ηταν ένα πρότυπο που ικανοποιούσε τον καταναλωτισμό του παρόντος εις βάρος του μέλλοντος και βασίστηκε στην ψευδαίσθηση ότι η ανάπτυξη μπορεί να προέλθει από τον δημόσιο τομέα.

Περισσότερα