Το Βήμα
1 Ιουλίου 2010
Η δημοσιονομική προσαρμογή στην Ελλάδα προχωρεί ταχύτατα. Το διαπίστωσαν οι ελεγκτές της τρόικας, το διαπιστώνουν οι αναλυτές της Παγκόσμιας Ενωσης Τραπεζών. Ομως ορισμένοι εμμένουν στην πρόταση για αναδιάρθρωση του χρέους, δηλαδή μονομερώς να αποφασίσουμε να πληρώσουμε π.χ. το 70% των 310 δισ. των ομολόγων που οφείλουμε ή να παρατείνουμε την αποπληρωμή κατά 7-10 χρόνια. Το προτείνουν ξένοι οίκοι, αυτοί που με την επίθεσή τους μέσω των CDS κατέστησαν τον δανεισμό μας αδύνατο και περιμένουν να κερδίσουν έως και 120 φορές τα κεφάλαια που έχουν στοιχηματίσει στην αναδιάρθρωση του χρέους (credit default). Το προτείνουν δυστυχώς πολιτικοί φορείς της Αριστεράς και ορισμένοι πολιτικοί και συνδικαλιστές άλλων χώρων. Δυστυχώς κάποιες αδυναμίες υπουργών και δηλώσεις όπως «δεν υπάρχει σάλιο» δημιουργούν πρόσφορο έδαφος στη φυσιολογική ανασφάλεια που νιώθουν οι απλοί πολίτες.
Γιατί όμως η αναδιάρθρωση ισοδυναμεί με εφιάλτη; Το 25% των ομολόγων του χρέους κατέχουν οι ελληνικές τράπεζες (περίπου 15%) και τα ασφαλιστικά ταμεία (10%). Το υπόλοιπο 75%, ξένοι. Με την αναδιάρθρωση τα ασφαλιστικά ταμεία χάνουν τα αποθεματικά τους, το Ασφαλιστικό γίνεται χειρότερο, μέχρι και μη πληρωμής συντάξεων. Οι τράπεζες αγγίζουν τα όρια χρεοκοπίας (μείωση ρευστότητας, κεφαλαιακής επάρκειας). Οι ξένες τράπεζες μας θέτουν σε εμπάργκο. Γυρίζουμε στη δραχμή με υποτίμηση τουλάχιστον 30%, που σημαίνει ότι οι καταθέσεις μας χάνουν το 30%, τα δάνειά μας αυξάνουν κατά 30% και με επιτόκια πλέον δραχμής. Το εξωτερικό δημόσιο χρέος μετατρέπεται σε συνάλλαγμα, δηλαδή αυξάνει κατά τουλάχιστον 30%. Ο,τι εισάγουμε αυξάνει κατά 30% συμπαρασύροντας και τα εγχωρίως παραγόμενα λόγω καυσίμων, ανταλλακτικών, επιτοκίων.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment